Wanneer zwanger worden niet vanzelfsprekend is

Een lange tijd heb ik erover getwijfeld om dit openbaar te maken. Als iemand ernaar vraagt zijn wij er heel open over, maar om het zo out in the open op internet te delen is toch een ander verhaal. Tot afgelopen vakantie. Ik was baantjes aan het trekken in het zwembad en voelde dat ik er klaar voor was om het te delen. Niet om zielig gevonden te worden, maar om ook ons verhaal te delen, want helaas hebben heel veel stellen hier last van en dat is onwijs verdrietig.

HOE HET BEGON

Ons verhaal begon juli 2019. We besloten ervoor te gaan. Na een jaar proberen gingen we het toch maar even laten onderzoeken, want ik dacht nog heel leuk: dan kunnen we dat uit ons hoofd zetten en dan gaat het gewoon lukken. Niet wetende dat we daar bij de huisarts zaten en het slechte nieuws kregen. Als we het een jaar zelf zouden blijven proberen, dan zouden we 20% kans van slagen hebben. Poeh.. dat is weinig…

En toen zaten we daar in de wachtkamer van de fertiliteitsafdeling in het ziekenhuis. Nooit gedacht dat ik (wij) daar terecht zou komen. Als klein meisje zag ik mijzelf al moeder worden en nu werd het de harde realiteit dat dat niet zo makkelijk zou gebeuren.

DE BEHANDELINGEN

Voordat ik je meer vertel over de behandelingen die wij hebben gehad, lijkt het mij handig om uit te leggen wat een normale cyclus van een vrouw is. Deze duurt gemiddeld 28 dagen. Een vrouw wordt ongesteld, dit is dag 1 van de cyclus. Het lichaam laat alles los van de vorige ronde, er heeft geen zwangerschap plaatsgevonden. Van dag 1 t/m ongeveer dag 14 groeit er 1 eicel. Deze eicel zit in een blaasje, ook wel follikel genoemd. Er liggen bij vrouwen elke cyclus meerdere follikels klaar, maar vaak groeit er maar 1. Rond de 14^e dag vindt er een ovulatie plaats, waardoor het eitje bevrucht kan worden indien er onbeschermde gemeenschap is geweest. In de komende 14 dagen kan dit bevruchte eitje zich gaan delen en de weg naar de baarmoeder vinden, waar het zich innestelt en verder groeit. Indien er geen zwangerschap heeft plaatsgevonden, wordt de vrouw weer ongesteld en begint de cyclus opnieuw. Indien er wel een zwangerschap is ontstaan gaat het embryootje zich verder delen en groeit dit uit tot een baby.

Er zijn verschillende behandelingen mogelijk in fertiliteitsland. Wij zijn begonnen met IUI.

Dit betekent Intra Uteriene Inseminatie, waarbij de zaadcellen van de man bij de vrouw naar binnen wordt gebracht door middel van een katheter. Eerst wordt dit ‘opgewerkt’, zodat alleen de beste zaadcellen het lichaam binnen komen en direct al wat verder worden gebracht in het proces. Ik moest bij deze behandeling hormonen in mijn buik spuiten om 2 eitjes te laten groeien, zodat we meer kans hadden op een zwangerschap (maar dus ook op een tweeling). Helaas lukte ons dit niet.

ICSI

Daarna volgde ICSI (Intra Cytoplasmatische Sperma Injectie) waarbij de eicel wordt geïnjecteerd met 1 zaadcel. Mensenwerk dus. Dit gaat een stapje verder dan IVF (In Vitro Fertilisatie), waarbij de eicel wordt bevrucht door de zaadcel, maar hierbij worden er i.p.v. 1 zaadcel, meerdere zaadcellen losgelaten op de eicel en doet de natuur zijn ding. Bij deze behandeling komen veel meer hormonen kijken. De manier van bevruchting is anders bij deze 2 behandelingen, maar het proces in hormonen is hetzelfde.  Zo begin je met de anticonceptiepil om een startdatum te kunnen bepalen. Voelt nogal tegenstrijdig, want je wilt juist zwanger worden, maar omdat er helaas veel stellen zijn die deze behandeling nodig hebben, moet je wel aan de pil om een startdatum te kunnen bepalen. Dan prik je voor het hele traject een hormoon dat ervoor zorgt dat je geen eisprong krijgt. In mijn geval Decapeptyl. Na 2 weken begin je met het follikelstimulerend hormoon (Gonal-F). Dit zorgt ervoor dat er meerdere follikels gaan groeien. Als deze groot genoeg zijn, wordt er een datum afgesproken wanneer de punctie plaats gaat vinden. Voordat je de punctie hebt, ongeveer 36 uur ervoor, spuit je nog een hormoon, genaamd Ovitrelle. Deze zorgt ervoor dat er een eisprong gaat komen. Althans… die willen we net voor zijn met de punctie, want anders zouden al die eitjes niet meer te pakken zijn. De inhoud van Ovitrelle is o.a.het zwangerschapshormoon. Dus je lichaam denkt dan dat het zwanger is, terwijl dat nog niet het geval is.

ONZE ERVARING

Oké, nu snap je hoe het traject werkt. Dan vertel ik je nu meer over mijn/onze ervaring over ICSI. Een paar jaar geleden begon ik vol goede moed met het prikken van de hormonen. Ik weet nog goed dat ik in de wachtkamer zat, samen met David voor onze eerste echo. Helemaal enthousiast, vol energie (ondanks de bijwerkingen). Er zat ook een ander stel die veel lager in hun energie zat en er niet zoveel zin in had als wij. Ik snapte daar niks van, dit is toch geweldig? Je wordt geholpen om zwanger te worden! Inmiddels snap ik dat gevoel van dat stel heel erg goed.

De eerste echo krijg je altijd op dag 9 van je cyclus. Zo zijn ze, mocht het allemaal heel snel gaan, er op tijd bij. Helaas was het telkens bij mij op dag 9 nog niet echt aan het groeien en konden ze niet zoveel zeggen. Wel was al te merken dat mijn linker eierstok wat meer achter mijn baarmoeder lag. Niet echt positief voor de punctie, maar dit zouden ze even in de gaten houden, anders was daar wel een oplossing voor. Aangezien je eierstokken voller gaan zitten (een follikel groeit tot maximaal 25 mm) kon het zijn dat het makkelijker te bewegen was. Uiteindelijk bleek dus dat hij vast zat en dat het erg pijnlijk voor mij zou zijn om de punctie te doen op de normale manier. Ze stelde voor om dit onder een roesje te doen. Helaas wordt dit op de dagbehandeling maar 3 x per week gedaan en was er voor mij geen plek. Er groeiden de eerste ronde maar 4 follikels, dus hebben wij ervoor gekozen het af te blazen en de volgende ronde hoger in te zetten met de hoeveelheid hormonen, om zo meer follikels te laten groeien. Met de hoop op meer eitjes én een plekje op de dagbehandeling! De follikels zag je namelijk wel liggen, maar reageerde niet op de hormonen.

Na een maandje rust begonnen we vol goede moed met ronde 2. Elke ronde heb ik erg veel last van de hormonen. Verschrikkelijk! Je voelt je een ander mens worden. Huilen, moe, hoofdpijn, kort lontje, misselijk, afgevlakt gevoel. Alles passeert. Maar… je hebt een wens, dus je gaat ervoor. Ook deze ronde was niet zo positief. Het leek erop dat er een paar gingen groeien, maar toen we terugkwamen voor de echo zag ik ineens dat ze gekrompen waren. Je wordt na al die echo’s bijna een pro in het lezen van zo een echo. Dit was een enorme domper! Wat een verdriet. Weer niet… Hoe moeten we dan ooit zwanger gaan raken? Ik kan je vertellen… er gaat zoveel door je heen. Iedereen om je heen raakt zwanger, maar jij niet. Dit voelt zo onwijs oneerlijk! En eigenlijk is het dat ook. Gedachten als: is dit voor ons wel de bedoeling, gaan door je heen. En je bereid je zelf al op een leven zonder kind of kinderen. Wat ook helemaal niet verkeerd is, maar je wilt iets heel graag en dat lukt niet.

Veel huilen, angsten delen en dan toch is er weer een moment dat het omschakelt. Er komt weer wat hoop terug. Even wat adempauze en daarna ga je er weer voor.  Ronde 3. Even voor de duidelijkheid, vanuit de zorgverzekering worden er 3 puncties vergoed. Dus ondanks dat dit voor ons ronde 3 was, was het hopelijk de eerste keer een punctie die door kon gaan. Op dit moment waren we al op het punt dat we zeiden: doe dan maar voor 1 eitje de punctie. Nu willen we een keer de hele ronde afmaken! Het plan was om deze keer het maximale aan follikelstimulerend hormoon te spuiten. Poeh… nou dat heb ik geweten. Ook hier was op dag 9 nog niet heel veel aan het groeien. Je zag ze liggen, maar waren nog niet boven de 10 mm. Vanaf dan kun je gaan hopen dat er eicellen in de follikel zitten. Het duurde en het duurde, de geplande dag van de punctie gingen we niet halen, want de follikels waren nog niet groot genoeg. En daar was dan eindelijk de dag! Op vrijdag 10 november mocht het gebeuren. De dag voor mij verjaardag! Erg spannend, want hoe gaat dat dan allemaal in zijn werk op de dagbehandeling? Ik kwam erachter dat de anesthesiste ook op de 11^e jarig was en de fertiliteitsarts op 12 november. Nou.. dit moet een teken van boven zijn toch? Ze waren super lief, brachten mij in slaap en ik heb er niks van meegekregen. Toen ze klaar waren klom ik weer mijn ziekenhuisbed in en werd ik naar de uitslaapkamer gereden. Eenmaal weer terug op de dagbehandeling werd David gebeld en kwam de verpleegkundige vertellen dat er 6 eitjes waren gevonden! WOW! Die werden die dag bevrucht en dan hoorden we 3 dagen daarna (tijdens een terugplaatsing) hoeveel er bevrucht waren. Alle 6! Holy moly, 100%! Dat is echt veel. De andere embryo’s laten ze dan nog een nachtje verder groeien en worden de volgende ochtend beoordeeld en daarna ingevroren. Helaas had 1 het niet gered, dus gingen er 4 de vriezer in. Maar hopelijk zijn die helemaal niet nodig!

DE WACHTDAGEN

De wachtdagen waren begonnen. 12 dagen wachten totdat je mag testen. Aangezien je lichaam zoveel hormonen heeft binnengekregen, moet je voor dit laatste stukje ook weer een hormoon gebruiken, namelijk progesteron tabletten. Om je lichaam te helpen om het embryootje in te kunnen laten nestelen in je baarmoederslijmvlies. Ik had na de punctie veel pijn en liep waggelend naar de afdeling voor de terugplaatsing, maar na een weekje ben ik weer gaan werken. Toen mocht ik testen… spannend… Aangezien het met ochtendurine het beste is en ik om 05.00 uur al wakker was, was het een vroegertje haha. Ik keek op de test en zag dat hij werkte, maar geen ander streepje. Zie je, niet gelukt… Ik ruimde alles even op en keek nog een keer. Huh… zie ik daar nou een heel licht streepje? Ik was helemaal in de war, want ik had namelijk al wat bloedverlies. Na elke test bel je altijd even met de verpleegkundige om de uitslag door te geven. Dus ik belde en zei: ‘Ik heb de goedkoopste test hoor, dus het zal wel een foutje zijn’. ‘Nou… die testen moeten het net zo goed doen hoor. Weet je wat, test de komende 3 dagen nog even en bel ons daarna op’. Oké, dacht ik. Is er dan toch hoop? Ik dacht eigenlijk dat mijn lichaam nog dacht dat het zwanger was door dat zwangerschapshormoon wat ik 2 weken daarvoor had gespoten.

De volgende dagen testte ik elke dag en het bleef aanhouden. Tot helaas de derde dag, toen was er geen licht streepje meer te zien. Niet zwanger dus… Maar ondanks dat ik heel verdrietig was, was ik heel blij. De verpleegkundige vertelde mij dat het namelijk wel was ingenesteld, maar toch gestopt is met groeien. Wow, mijn lichaam kan dit dus gewoon!! We hebben er nog 4 in de vriezer, dus dit gaat helemaal goedkomen! Ik had er alle vertrouwen in!

DE ANDERE TERUGPLAATSINGEN

Helaas kwam dat het niet. Elke terugplaatsing was weer een teleurstelling. Na de 2^e terugplaatsing was ik ervan overtuigd dat ik zwanger was en dat was ik niet. Dit was een hele harde klap en ik zat in een diep dal. Ik besloot toch de hulp van de maatschappelijk werkster in te schakelen, want ik kon dit niet meer alleen verwerken. Ik had even hulp nodig. Helaas was er een wachttijd van een paar weken, maar dat was het wachten waard. Wat een lieve en leuke vrouw! Ze heeft ons (en helpt ons nog steeds) elke keer weer. Toen was het tijd voor de laatste embryoterugplaatsing. Op de dag zelf word je dan tussen 11.00 en 12.00 uur gesmst. Als het niet goed is gegaan dan bellen ze. Ik was om 09.30 uur nog even lekker aan het sporten, toen mijn telefoon ging. Anoniem. Shit, dit is niet goed. Helaas was het embryootje niet goed verder gaan groeien na de ontdooiing. Wat een verdriet en boosheid! Waarom??? Je ego neemt het op dit moment compleet over en je denkt alleen maar: waarom? Waarom wij? Waarom mag het niet lukken? Het gaat nooit lukken… en juist die gedachte zorgt voor een hoop verdriet. Wat ik eerder ook al schreef, je gaat anders naar de invulling van je leven kijken. Bedenken dat een kind ook niet alles is, dat je heel goed op een andere manier je leven in kunt vullen. Wij, en vooral ik, was moe van deze rollercoaster. Ik wil niet meer, maar ik wil ook niet opgeven! Het grappige is dat ik merk dat vanuit de natuur het heel normaal is om een kindje te krijgen en dat uit zich vooral in het gevoel te willen zorgen voor een wezentje. Vandaar dat we ook hebben gekozen om een hond te nemen, want die neem je namelijk wél ;). Niet meer wachten op het moment dat je kindje wat groter is voordat je aan het puppy avontuur begint, maar het heft in eigen handen nemen. En wat zijn we blij met onze lieve en knappe Moos! De liefde stroomt hier in huize Boer!

Met de maatschappelijk werkster hebben we het erover gehad en allerlei andere mogelijkheden worden ook besproken om eens over na te denken. Ook nooit gedacht dat die andere opties mijn leven binnen zouden wandelen, net als dat eerste moment in de wachtkamer. Zover ik nu ben in mijn verhaal zitten we op 5 jaar proberen. Dat wil dus zeggen, 5 jaar elke maand teleurstelling op teleurstelling (want ook als we even rust hadden van het ziekenhuis wilden we het zelf proberen). Elke maand weer jezelf oplappen en weer doorgaan. Hoe moeilijk dit ook is, je wordt er sterker van!

Toen ik begon aan mijn opleiding kraamverzorgende vroegen best wel veel mensen om mij heen: ‘Vind je dat dan niet moeilijk?’. Nee. Het is mijn werk en het is het mooiste werk om te mogen doen! Iedereen bewandeld zijn/haar eigen pad en elke baby is een wonder! Zo kijk ik er ook echt naar. Als ik dan weer zo een klein wondertje in mijn handen heb dan vult mijn hart zich weer met heel veel liefde. Ik gun het iedereen! Tuurlijk gaan de gedachten door je heen: Hoe zou het zijn als ik zelf ga bevallen? Hoe zou mijn kraamweek zijn? Geloof mij, in mijn hoofd heb ik alles al geregeld haha. Wat ik heb geleerd is het volgende. Als je in de slachtoffer rol zit of blijft zitten, dan kom je niet verder. Alles heeft een reden in dit leven en ondanks dat je soms niet direct weet waarom iets gebeurt, weet ik dat het met een reden is en zal de tijd het ons leren of zelf een kindje krijgen ons gegund is. Aan liefde ontbreekt het in ieder geval niet.

HOE NU VERDER?

Nu ik dit schrijf zit er weer een klein wondertje in mijn buik en hopen we heel erg dat deze het fijn vindt en zin heeft in een leven op deze mooie aardbol. Een paar dagen geleden heb ik mijn tweede punctie gehad. Bijzondere ronde deze keer, want op dag 9 groeide er al heel veel! Toen werden er 11 follikels opgemeten in verschillende groottes. Op dag 13 waren dat er 19! WOW!! Wat gebeurt hier?? Wat een verschil ineens. Zelf heb ik het gevoel dat dit komt doordat ik gezond eet, al een paar maanden minimaal 3 x per week sport en het allerbelangrijkste: mijn stress level onwijs ver naar beneden is gezakt. De stap naar zzp’er heeft mij zoveel rust gegeven. Dat is ook de reden dat ik deze maanden even geen gezinnen heb aangenomen. Even full focus op dit traject en hoe ik mij voel. Want ziekmelden als zzp’er, dat is geen optie ;).

Anyway… op zaterdag 9 november kreeg ik telefoontje dat de punctie op de speciaalste dag van het jaar plaats zou vinden. Namelijk, mijn verjaardag! Op 11-11! Nou wil het feit dat ik daarvoor al steeds overal 11.11 zag staan. Hoe grappig! Weer een jaar geen verjaardag vieren, maar geen enkel probleem. Je hebt een wens en daar heb je alles voor over!

Dus… op mijn verjaardag meldde ik mij om 08.15 uur bij de receptie van de dagbehandeling. Toen ik de ‘o.k.’ in kwam werd er voor mij gezongen en toen ik op de dagbehandeling kwam ook. Super lief! En daar was de verpleegkundige met het nieuws hoe het is gegaan. Alles was goed gegaan en er zijn 11 eicellen gevonden! GEWELDIG! 11 eicellen op 11-11! Is dit een teken? Geen idee. Ik hoop het zo! Mijn vader is op 15-11-2005 overleden, maar voor mijn gevoel gebeurde dit al de avond ervoor. En je raad het al, op 14-11 kregen wij het smsje, dat we ons mochten melden voor de terugplaatsing. Zal dit een teken zijn van de ‘circle of life’? Van de 11 eitjes waren er 8 rijp genoeg en alle 8 zijn ook bevrucht. WOW! Weer 100%, geweldig!

Over een paar dagen krijgen wij een digitale brief waarin staat hoeveel embryo’s zijn ingevroren. We hopen heel erg dat we die voorlopig niet nodig hebben, maar je weet het nooit. De wachtweken zijn begonnen en ik probeer goed naar mijn lichaam te luisteren en dit kleine wondertje liefdevol toe te spreken dat hij/zij onwijs welkom is, dat het leven hier op aarde heel mooi is en dat wij hopen dat hij/zij daar zin in heeft. Dan we hem/haar alle liefde van de wereld te geven hebben en graag samen mooie avonturen gaan meemaken!

We gaan het meemaken! Voor nu proberen we in de positieve vibe te blijven. Gisteren zag ik een mooie uitspraak voorbijkomen, ik weet hem niet meer precies, maar het kwam erop neer dat als je erop vertrouwt dat alles wat voor jou de bedoeling is in je leven ook daadwerkelijk gaat gebeuren, je niks misloopt wat voor jou bestemd is. En dat is precies hoe ik erin sta. Ik vertrouw erop dat er gaat gebeuren wat de bedoeling is en de tijd zal het ons leren. Het Universum kent onze wens, maar heeft ook de helikopterview over ons leven. Dus wij vertrouwen en hebben lief!

Lees jij dit en heb jij ook een kinderwens die helaas niet in vervulling is gegaan? Dan weet ik heel goed hoe eenzaam jij je kan voelen en ben je van harte welkom om eens contact te zoeken.