Tot de volgende keer! Dat is wat ik zei na een etentje met een groep Spanjaarden waarvan de oudste dame, hou je vast, 101 is. Wat? Ja echt! En wat een mensie! Ze loopt nog ‘gewoon’ (we laten haar natuurlijk niet alleen wandelen en bieden haar een arm aan).

Ik weet nog goed, toen ik haar voor het eerst zag in 2016 (nu 6 jaar geleden) was ze 95 jaar. Wow! We werden uitgenodigd om te komen eten (haar zoon en schoondochter zijn vrienden van mijn schoonouders). Deze lieve mensen hebben hun hele leven in de vishandel gezeten, dus je snapt, hier eet hele goede vis!

Oma heeft de hele dag in de keuken gestaan om voor ons een lekker hapje te maken. En wat een hapje. Zelfgemaakte croquetas (aardappelkroketjes met ham erin) en heerlijke bacalao (een soort kabeljauw in tomatensaus). Zo onwijs lekker, als ik er nu aan terugdenk loopt het water mij in de mond. Zoals het echte Hollanders befaamd hebben wij wat lekkers meegenomen voor bij de koffie: stroopwafels en Lindt ballen. Qué buena!

Oma staat op om de afwas naar de keuken te brengen, dus automatisch sta ik op om te helpen. No no no! Dat was niet de bedoeling. Als ik mee naar de keuken zou gaan, dan zou ik haar beledigen en dat wil ik natuurlijk niet. Dus tegen mijn gevoel in blijf ik zitten.

Inmiddels zijn er in 6 weken tijd 2 mooie zielen weer teruggegaan naar de bron (mijn schoonmoeder en de zoon van oma). Hoe kun je het bedenken! En oma, die is er nog steeds! Vorige week zijn we samen gaan eten met haar, haar schoondochter en haar andere zoon die hun naar het Spaanse dorp brengt en gezellig mee eet. Hoe bizar, deze meneer lijkt op mijn vader! Draagt ook zijn Lacoste polo’s en als ik hem zo zie zitten verdwijn ik met mijn gedachten naar mijn vader en denk ik eraan hoe erg hij hier had genoten als hij erbij was. Hij is erbij, maar kan niet meer genieten van het lekkere eten helaas. De eigenaar van het restaurant is emotioneel en weet dat er 2 vaste gasten ons zijn ontnomen. Hij en zijn vrouw nodigen ons allemaal uit om paella te komen eten, ter ere van deze 2 mooie zielen.

En dat hebben we gedaan. In totaal met een club van 10 mensen, inclusief oma van 101! Zoals het in Spanje hoort begin je eerst met een biertje op het terras, ik een Fanta Limón, want ik ben de bob. Daar krijg je standaard een tapas bij! Voor deze club was er een tortilla gebakken en kregen we manchego met een toastje. Heerlijk!

Eenmaal aan tafel komt de wijn, het water en het brood op tafel. Dan denk je: nu komt de paella. Nee nee, we beginnen met een heerlijke jamon Serrano, daarna komen er coquilles op tafel, gevolgd door een Russische salade, gazpacho en dan komt de pan paella. Jeetje mina wat een pan! Niet normaal! Oma krijgt het niet allemaal weg, dus die vraagt om een paar gefrituurde inktvisringen en natuurlijk krijgt ze die. Op het moment dat de eigenaren haar zien geven ze haar een zoen. Elke keer kan de laatste zijn.

Na de paella is het tijd voor een toetje. Mijn man kiest voor chocoladetaart en ik voor Contesa (Vienetta ijs), maar als ik eenmaal zijn chocoladetaart zie en heb geproefd heb ik spijt. Wat was die lekker zeg! Na het dessert is het tijd voor koffie, oma en ik slaan over en we sluiten af met een chupie (likeurtje). Ook daar bedanken wij voor en na afloop lopen we met de hele club naar buiten toe. Oma wordt weer naar huis gebracht richting Madrid (wij blijven in het dorp verderop) en gaat met een trappetje de Jeep in. Stel je voor, ben je 101 en kan je dat gewoon nog doen.

Een voor een nemen we afscheid van haar en dat is emotioneel. Ik hou het ook niet droog en kus haar hand en beide wangen. Hasta la próxima! Tot de volgende keer. Waar en wanneer die is, geen idee, maar ooit zien we elkaar weer!