Mijn papa
mijn papa
Ik heb even nagedacht waar ik vandaag over wilde gaan schrijven en gisteravond had ik het antwoord: mijn papa! En waarom? Ik zal jullie niet vervelen met zijn hele levensverhaal, maar dit weekend kwam hij twee keer ter sprake in combinatie met het onderwerp: China!
Mijn papa en ik hebben elkaar 18 jaar en 4 dagen gekend. Inderdaad, je leest het goed, mijn vader is een paar dagen na mijn 18e verjaardag overleden aan zijn hart. Een hartstilstand. Een enorm heftige klap voor ons allemaal. Van het ene op het andere moment stort je wereld compleet in en ben je volwassen!
zijn overlijden
Een paar maanden voordat mijn vader overleed, besloten mijn ouders dat zij zouden gaan scheiden. Het werkte niet meer en het was tijd dat ieder voor zichzelf koos en verder ging met hun eigen leven. Mijn moeder woonde tijdelijk bij mijn oma en ik bleef nog even bij mijn vader wonen. Op 11 november 2005 werd ik 18 jaar, een bijzondere leeftijd die ik niet zomaar voorbij wilde laten gaan. Ondanks de scheiding, was het toch tijd voor een klein feestje. Met een select gezelschap zijn wij gaan eten in het restaurant van Jamie Oliver, Fifteen en ik vond het de mooiste verjaardag die ik mij kon wensen! Alle mensen die op dat moment belangrijk waren in mijn leven waren bij elkaar, zelfs mijn ouders! Normaal gesproken sta ik nooit met mij vader op de foto, maar die avond maakte wij een foto met zijn 2’en en een foto samen met mijn zus. Alsof we iets aanvoelden.
Voor mijn verjaardag kreeg in van mijn moeder een paar dagen Disneyland Parijs. Samen met mijn moeder en zus zou ik dinsdagmorgen, 15 november, heel vroeg met de trein naar Parijs vertrekken. Geweldig, wat een prachtig cadeau! Mijn dag kon niet meer stuk.
de dag
Op maandag 14 november was mijn vader een beetje afwezig. Alsof hij er niet helemaal bij was. Met mijn zus kocht ik die dag mijn allereerste paar UGG’s en wat was ik daar blij mee! Lekker warm om Disney mee door te struinen. Vol trots liet ik mijn UGG’s zien, maar het enthousiasme van mijn vader was ver te zoeken. Wat raar….
’s Avonds aten we een soepje en een pizza en ik pakte mijn koffer in. Hij kwam erg vermoeid naar boven en ik vroeg: ‘Ga je nu al naar bed? Het is 21.00 uur!’. ‘Ja, ik ben moe’ zei hij. Ik vroeg of hij nog even wat geld voor mij uit de kluis wilde halen, ik wist de code niet, want ik wilde mijn eigen geld meenemen naar Disney. Het kostte hem erg veel moeite dit te doen, maar hij deed het en wenste mij heel veel plezier. De volgende morgen zou ik namelijk heel vroeg opgehaald worden om naar Amsterdam Centraal gebracht te worden. Nadat ik mijn koffer in had gepakt ben ik in bad gegaan en daar gebeurde iets raars. Voordat ik in bad ging dacht ik dat ik mij vader hoorde huilen, alleen het rare was dat dit niet helemaal als huilen klonk. Ik dacht dat hij verdrietig was om de scheiding en werd er een beetje gek van. Toen ik eenmaal in bad zat, viel ik bijna in slaap. In bad! Iets wat mij nog nooit was overkomen en ik dompelde bijna onder.
Even tussendoor, ik besef mij ineens dat het vandaag maandag de 14e is. Net als de dag wat ik nu beschrijf aan jullie. Speciaal momentje. Anyway, ik ging uit bad en slapen, want tsja, de volgende morgen moest ik vroeg op. Ik kleedde mij aan en schreef nog een briefje voor mijn vader, een uitleg hoe hij de wasmachine en de droger moest gebruiken.
Op het moment dat ik de auto aan hoor komen, mijn spullen pak en de deur achter mij dicht trek heb ik sterk het gevoel dat er iets niet klopt, maar wat? Geen idee. Ik sluit de deur en doe hem op slot, stap in de auto en vertrek richting Amsterdam Centraal. Eerst nog even mijn moeder oppikken in haar/ons nieuwe huis. En dan wordt het racen. We zijn veel te laat! Oh oh, gaan we de trein nog wel halen? We rennen de roltrap op en als ik bovenkom hoor ik het fluitje, sprint de trein in, hou hem open (voor zover ik kan) voor mijn moeder en zus en ze hadden geen seconde later moeten komen, anders had ik alleen in de trein gezeten. Als ik hier nu naar kijk, was dit een aanwijzing, maar het was blijkbaar de bedoeling dat wij naar Parijs zouden gaan. Wat hadden we een lol in de trein! #adrenalinestoot
it is a small, small world
Aangekomen in Disney was de sfeer niet zo leuk. Dit lag niet aan ons, maar het was grauw en je voelde dat er een rare sfeer hing. Huh? Ik durfde niks te zeggen, want dit was mijn verjaardagscadeau! Later hoorde ik van mijn moeder en zus dat zij hetzelfde ervaarden.
Na een lunch gingen mijn zus en ik ging in een achtbaan, niks voor mijn moeder dus die bleef wachten. Daarna gingen wij in zo een attractie, waarbij je maar weinig beweegt, maar het gevoel hebt alsof je alle kanten op wordt geschud. Hoe hij heet weet ik niet meer, maar goed.
Toen we uit de attractie kwamen, ontdekten wij verschillende gemiste oproepen. Huh, van papa, waarom zou hij bellen? Uiteindelijk gaat mijn moeders telefoon en we krijgen het bericht te horen. Ik zie aan mijn moeders gezicht dat het foute boel is. Dan hangt ze op en zegt tegen ons: ‘Papa is overleden’. Mijn wereld stond op dat moment echt op zijn kop! Nee, dat kan niet! Gisteren was hij er nog. Hij kan echt niet dood zijn hoor, wat moeten wij zonder hem? Zo kunnen wij toch niet verder leven? Wie zegt dat hij dood is? Hij is niet dood, dat kan gewoon niet!
Stilte…. Het leven om je heen gaat door, maar op dat moment staat voor mij de tijd stil.
Toen ik jaren later dit nummer hoorde, stroomden de tranen over mijn wangen. Dit nummer beschrijft precies hoe ik mij voelde op dat moment.
paniek en ongeloof
Na de stilte komt paniek. Wat nu? We kunnen niet in Disney blijven, we moeten mensen bellen om te zeggen dat hij er niet meer is. Complete paniek, midden in Disneyland Parijs. We besluiten terug te lopen naar het hotel. Als zombie’s die met tranen over hun wangen lopen, maar geen idee hebben wat ze nou eigenlijk aan het doen zijn. We moeten terug naar Nederland en zo snel mogelijk! Hoe? Een vriendin van mijn zus werkte op dat moment bij KLM en regelde de tickets. Uiteindelijk hadden we enorme vertraging, maar rond 21.00 uur landde we op Schiphol en daar stond mijn tante met de vriendin van mijn zus. Op zulke momenten doen familieruzies er niet meer toe en sta je voor elkaar klaar.
Ik kwam ons huis binnen en zag de huiskamer vol zitten. Met wie? Geen idee, ik liep namelijk direct naar boven. Ik wilde mijn vader zien. Inmiddels is hij gelukkig afgelegd, dus ik hoefde hem niet te zien op de manier waarop hij erbij lag toen hij zijn laatste adem uitblies. Ik stond voor de deur en ineens durfde ik niet meer. Stel nou dat hij ineens toch nog schokt of zijn ogen opendoet. Mijn moeder ging met mij mee naar binnen en wat er dan gebeurd is niet te omschrijven. Je ziet je vader daar liggen, alsof hij slaapt, maar hij wordt niet meer wakker. Op een moment vraag je het toch: ‘Pap, wordt nou wakker’, maar helaas, wakker worden zou hij nooit meer doen.
Terwijl hij in zijn bed opgebaard ligt kijk ik de kamer rond en zie in een hoek een prachtige mooie blauw/paarse kleur. Pap, ben jij dat? Ik wilde het maar al te graag geloven, maar wist niet of dit zo was. Ik besloot er niet te veel over na te denken en liet het voor wat het was.
Mijn vader werd opgehaald en naar een uitvaartcentrum gebracht, waar zijn lichaam gekoeld kon worden. De bedoeling was dat ik na ons Disney avontuur bij mijn moeder op IJburg zou gaan wonen. Ik zou dan rustig mijn spullen pakken en door de weeks in Amsterdam gaan wonen. Dat liep even anders, want het rustig inpakken werd maar even snel kijken wat ik mee wilde nemen en we vertrokken (nadat wij achter mijn vader aan zijn gereden naar het uitvaart centrum) naar het appartement op IJburg. Daar stond mijn bed al, alleen het dekbedovertrek was er nog niet. Deze had ik meegenomen vanuit Almere, maar die was veel te groot. Ik stond daar te klootviolen, dat wil je niet weten en ineens voel ik mijn vader in de deuropening staan. Je kent dat gevoel toch wel dat je voelt dat er iemand achter je staat? Nou dat gevoel had ik dus, maar ik wist dat hij daar niet kon staan. Ik draaide mij om en de deuropening was leeg, alleen het gevoel bleef. Ik werd er bang van en vroeg hem om weg te gaan.
Nu weet ik maar al te goed dat hij er was en mij wilde laten weten dat hij niet helemaal dood is. Zijn lichaam is dan niet meer in leven, maar zijn ziel is gewoon door gegaan en hij is een gedachten bij mij vandaag.
regelen
In die week wordt je enorm geleefd. Als familie regel je de begrafenis, iets waarvan je niet van uit gaat dat je dat op je 18e al zou moeten doen. Het mooie hieraan is dat wij als gezin enorm hecht zijn geworden en op dit moment nog steeds zijn. Wij staan altijd voor elkaar klaar! Zoals ik al zei, deze week wordt je geleefd. Het gaat allemaal als een roes aan je voorbij en je bent moe, verdrietig en wilt dit helemaal niet.
hoe nu verder?
Het gemis blijft en nu na 10 jaar is dat af en toe enorm groot. Terwijl ik dit verhaal schrijf stromen de tranen over mijn wangen en ben ik weer even terug in de tijd gegaan. Ik voel weer precies hetzelfde als wat ik toen voelde. Alsof de tijd weer even stil heeft gestaan.
Nadat mijn vader is overleden is mijn spirituele pad weer in beeld gekomen. Ik voelde hem bij mij (maar is dat wel echt zo?), ik zag zijn contour op het plafond en die prachtige paars/blauwe kleur bleef ik zien. Heel kort, dat wel, maar ik zag het!
Mijn interesse in mediumschap was weer gewekt en ik vond het erg bijzonder dat een medium mij dingen kon vertellen over mijn vader en mij die niemand anders wist! Hoe kan dit??
Mijn moeder besloot 3 jaar geleden te beginnen aan de opleiding mediumschap aan de Academie voor Mediumschap in Naarden. Een half jaar later volgde ik ook. Ik wist dat dit was wat ik moest gaan doen. Het voelde als thuiskomen.
Tijdens de opleiding oefen je met elkaar en komt mijn vader vaak door. Zo fijn! Maar het fijnste is als ik zelf met hem in gesprek ga. Hij geeft mij tips en stuurt mij in mijn leven. Ik kan wel zeggen dat ik nu een betere band met hem heb als toen hij nog leefde.
is het wel echt zo?
Ondanks dat ik was begonnen aan de opleiding, bleef ik twijfelen of er echt wel leven na de dood was. Tuurlijk, ik beschreef personen die overleden waren die ik niet kende, wat al heel bizar was, maar toch bleef de twijfel. Totdat ik vorig jaar een hele week opleiding had in Zenderen. Tijdens deze week waren er bekende Engelse mediums die les kwamen geven en op een avond gaven zij allemaal een demonstratie.
Ja hoor, een van de mediums voelde een vader die aan zijn hart was overleden en hij kwam voor zijn dochter. Slik, dan ben ik! Ik zat rechts vooraan in de zaal, maar het medium had het gevoel dat ze links achterin moest zijn. Het lukte haar niet de juiste ontvanger te vinden (duh, ik zat vooraan ;)) en ze vroeg aan de vader of hij iets specifieks kon vertellen, waardoor zij direct zijn dochter in de zaal vond. Hij vertelde als bewijs dat zijn dochter hem wel eens in de spiegel ziet. BOEM! Die kwam binnen. Dit was iets wat ik nog nooit aan iemand had verteld, maar regelmatig als ik in de badkamer sta, dan die ik diezelfde kleur voor nog minder dan een seconden. Ik twijfelde nog steeds aan wat dat was en hier was mijn antwoord! Het medium gaf een prachtige demonstratie en op een gegeven moment vroeg zij aan mij: ‘Klopt het dat jij recent aan je vader hebt gevraagd om een familielid te helpen die nogal ziek is?’. BOEM, klap 2, ja dat klopt. Mijn oma lag op dat moment heel erg slecht (bikkel als ze is, heeft ze het nog maanden volgehouden). Ik vond het moeilijk om naar deze week te gaan, want het ging niet goed met haar. Na een telefoontje van mijn moeder te hebben gehad, vroeg ik op mijn kamer met de tranen in mijn ogen: ‘Pap, alsjeblieft, help oma! Laat haar beter worden of overlijden, maar deze lijdensweg verdiend ze niet!’. Dit is het tweede bewijs wat ik nooit aan iemand heb verteld, waar een medium mee komt. Nu wist ik het zeker, er is leven na de dood!
Inmiddels zijn we een heel verhaal verder en had ik van tevoren niet gedacht dat ik het jullie zo uitgebreid zou gaan vertellen. Wat ik in het begin dus vertelde is dat er dit weekend twee keer en inmiddels denk ik drie keer, herinneringen aan mijn vader sterk naar boven kwamen.
Het eerste was tijdens een opleidingsdag afgelopen zaterdag. Met een van mijn teamleden besprak ik zijn werk en het verhaal bracht ons naar China. Ik vertelde hem dat ik daar ook met mijn vader was geweest en hoe bijzonder het telkens was (ook al was ik toen nog een puber en vond er niks aan). Tijdens deze dag vertelde een van mijn teamleden ook een heftig verhaal over zichzelf, het verlies van een kind. Dit raakte mij enorm en ik voelde de tranen opkomen. Nee, dat wilde ik niet, maar blijkbaar kwam weer mijn vader naar boven en voelde ik de emotie!
Het derde voorval was 3 Op Reis, waar ze naar Cote d’Azur gingen. En daar zag ik ineens tijdens de botenshow een vlag van het merk Ferretti. Daar is de bedrijfsnaam van mijn vader, Jerfertti, vandaan gekomen. Leuk weetje is dat de Toutes La Vie zon eerst de Jerfertti zon was :D. Daarna keek ik met mijn vriend een programma over China (weer China). Ook daar kwamen weer de herinneringen naar boven en ik hoorde een Chinees nummer. Ik dacht direct, dit had papa leuk gevonden. Op het moment dat ik het dacht, voelde ik hem bij mij en hoorde ik hem zeggen: ‘Lekker nummer he!’.
ik mis je
Ondanks dat het geweldig is dat ik met het mediumschap bezig ben en hem bij mij voel, mis ik hem nog elke dag. Op dagen als vandaag, dat ik dit verhaal schrijf, dan denk ik aan de toekomst en de momenten dat ik hem extra ga missen, zoals mijn bruiloft, kindjes die ik krijg, speciale verjaardagen of momenten. Mijn vriend heeft hij nooit gekend. Gelukkig is hij ook bezig met het mediumschap en leert hem op die manier kennen tijdens het oefenen. Ondanks dat hij lichamelijk niet meer bij ons is, ga ik ervanuit dat hij er gewoon een seintje geeft.
WauW zo trots op jou…….zo mooi geschreven dapper
Dank je wel Jo! X
Sja… Daar word ik dan stil van. Prachtig geschreven meid!
Dank je wel Soraya! X
Wat mooi dat jij je dit zo kan vertellen! Mijn herinnering aan jouw vader , waar we het af en toe nog over hebben, wil ik je niet onthouden. Er komt een vrouw aan de stoffenkraam en zij is een beetje aan het zeuren..ze loopt weg en jouw vader zegt ” ach mens krijg de pleuris” waarop deze vrouw zegt “wat zeg je” ik zeg, zegt hij “kijk die kleur eens” ! Humor had hij zeker. Geniet van de leuke herinneringen aan jouw vader.
Dank je wel Els. Ik zit hier met een brede glimlach! Wat leuk om een van jouw herinneringen van hem te horen. En dan bedoel ik ook echt horen, want ik hoor het hem zeggen :D, geweldig! Dank je wel hiervoor! X
Lig op het moment, in euro Disney,….. Dit waanzinnig bijzondere en zo herkenbaar emotionele verhaal van je te lezen. Mooi geschreven, dapper het met ons te delen en besef wat jouw lieve vader je nu geeft, helaasniet meer fysiek maar verder 100.000x meer met steun en begeleiding dan dat hij op aarde ooit voor je had kunnen doen. En daar moet je het maar mee doen lief.. Wees gezegend.! En trots op jezelf. PS. Ik zat in zenderen 2 rijen achter je, kende jou en hè moeder nog niet maar weet ieder detail nog van deze Reading.. Heeeeeel bijzonder mooi!!!!! Thxx for sharing xxx
Wow dat meen je niet! Wat bijzonder. Dank je wel voor je lieve woorden. Inderdaad, dat weet ik ook. Ohh echt, 2 rijen achter me? Wat grappig :D. Was inderdaad een hele mooie reading. Dank je wel X!
Heel mooi geschreven lieverd, moest zelf ook weer aan vroeger denken hoe vaak Roberto en ik op je hebben gepast en hoe lief je papa en mama altijd waren,
En ook heel veel gelachen met je vader
Veel liefs Carlita
Dank je wel!! Ja fijn he mooie herinneringen :D. X
Mooi geschreven Raphaelle, de herinnering blijft en koester ze in je hart,
Het contact met je vader nu is zo bijzonder, ik heb dat met mijn moeder.
Hoe mooi is dit allemaal en bijzonder.
Ze zijn maar een gedachte bij ons vandaan.
Veel liefs ♡♡
Dank je wel Jannie, ja fijn is dat gevoel he! X
Wat liefdevol geschreven:-)♡ Lief!